الو - منم عاشقم

مردم خواسته دنیا خرده گیاهى است خشک و با آلود که از آن چراگاه دورى‏تان باید نمود . دل از آن کندن خوشتر تا به آرام رخت در آن گشادن ، و روزى یک روزه برداشتن پاکیزه‏تر تا ثروت آن را روى هم نهادن . آن که از آن بسیار برداشت به درویشى محکوم است و آن که خود را بى نیاز انگاشت با آسایش مقرون . آن را که زیور دنیا خوش نماید کورى‏اش از پى در آید . و آن که خود را شیفته دنیا دارد ، دنیا درون وى را از اندوه بینبارد ، اندوه‏ها در دانه دل او رقصان اندوهیش سرگرم کند و اندوهى نگران تا آنگاه که گلویش بگیرد و در گوشه‏اى بمیرد . رگهایش بریده اجلش رسیده نیست کردنش بر خدا آسان و افکندنش در گور به عهده برادران . و همانا مرد با ایمان به جهان به دیده عبرت مى‏نگرد ، و از آن به اندازه ضرورت مى‏خورد . و در آن سخن دنیا را به گوش ناخشنودى و دشمنى مى‏شنود . اگر گویند مالدار شد دیرى نگذرد که گویند تهیدست گردید و اگر به بودنش شاد شوند ، غمگین گردند که عمرش به سر رسید . این است حال آدمیان و آنان را نیامده است روزى که نومید شوند در آن . [نهج البلاغه]

الا ای ، آهوی وحشی ، کجایی

مرا با تست ، چندین ، آشنایی

دو تنهارو ، دو سرگردان ، دو بیکس

دد و دامت کمین از پیش و از پس

بیا تا حال یکدیگر بدانیم

مراد هم بجوییم ار توانیم

که می‌بینم که این دشت مشوش

چراگاهی ندارد خرم و خش

که خواهد شد ، بگویید ای رفیقان

رفیق بیکسان ، یار غریبان

مگر خضر مبارک پی درآید

ز یمن همتش کاری گشاید ، گشاید

چو آن سرو روان شد ، کاروانی

ز شاخ سرو می‌کن ، سایه بانی

لب سر چشمه‌ای و طرفِ جویی

نم اشکی و با خود گفت و گویی

به یاد رفتگان و دوستداران

موافق گرد با ابر بهاران

چو نالان آیدت آب روان ، پیش

مدد بخشش ز آب دیدهء خویش

نکرد آن همدم دیرین مدارا

مسلمانان مسلمانان خدا را

مگر خضر مبارک ‌پی تواند

که این تنها به آن تنها رساند